مقایسه اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی انگیزش و مهارت های ارتباطی بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان استعدادهای درخشان تبریز

مقدمه و اهداف خودکارآمدی تحصیلی دلالت بر باور یک فرد به توانایی­هایش در دستیابی به اهداف و فعالیت­های آموزشی دارد که شکل ­گیری آن متأثر از عوامل مختلفی است. هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی انگیزش و مهارت­ های ارتباطی بر خودکارآمدی تحصیلی دانش­ آموزان دختر استعدادهای درخشان شهر تبریز بود. مواد و روش ­ها روش پژوهش حاضر از نوع نیمه ­آزمایشی با طرح پیش­آزمون، پس­آزمون با گروه کنترل بود. آزمودنی­ های پژوهش شامل 90 نفر از دانش­ آموزان پایه سوم دبیرستان­ های دخترانه استعدادهای درخشان ناحیه 4 و 1 تبریز در سال تحصیلی 95-96 بودند که به روش تصادفی خوشه ­ای انتخاب شدند و به طور تصادفی در هر یک از گروه های دوگانه آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. گروه اول یک دوره آموزش راهبردهای خودتنظیمی انگیزش را در 10 جلسه دریافت و گروه دوم 10 جلسه آموزش مهارت­های ارتباطی را طی کرد و گروه سوم (کنترل) نیز هم­زمان به برنامه ­های عادی کلاسی خود ادامه داد. ابزار استفاده ­شده شامل پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی برتولد بود. یافته­ ها یافته­ ها با استفاده از روش تحلیل کواریانس تک ­متغیره نشان داد که راهبردهای خودتنظیمی انگیزش و مهارت ­های ارتباطی بر خودکارآمدی تحصیلی اثر متفاوت داشته و روش راهبردهای خودتنظیمی انگیزش در افزایش خودکارآمدی تحصیلی اثربخش­تر است (0/05>p). نتیجه­ گیری به نظر می­رسد برنامه­ ریزی برای مداخلات مؤثر در زمینه ارتقای خودکارآمدی تحصیلی دانش­آموزان دختر برای پیشرفت تحصیلی بهتر, از ضرورت بالایی برخوردار باشد.